piątek, 23 listopada 2012

monitoring

Nasza codzienność zupełnie została zawładnięta przez chorobę Córki. Nieustannie jednak powtarzam sobie, że są jeszcze Chłopcy. Znalazłam gdzieś w sieci, szukając informacji na temat dwubiegunowości i wszystkich jej odcieni informację, że choroba taka nie dotyczy tylko chorej jednostki lecz całej rodziny. I to jest prawda. Obserwuję nieraz jakby z boku co się teraz z nami dzieje. Jak wygląda nasz standardowy dzień, weekend. Przyglądam się, bo niekiedy mam wrażenie, że to nie jest moje życie. Uczymy się siebie na nowo. Każdym nerwem odczuwamy nawzajem zmiany nastrojów, niepokoje. Jest bardzo trudno. Oboje jednak z Z. staramy się panować nad sobą, nawzajem przypominając, że nie mamy do czynienia ze złym, lecz z chorym dzieckiem.

W ostatni poniedziałek pojechaliśmy z Z.do Łodzi na cykliczne badania po Jego operacji. Jak już kiedyś pisałam, lubimy te nasze łódzkie wycieczki. Bo choć - a tym razem szczególnie - niepokoimy się wynikami badania - to czas ten spędzamy wyłącznie ze sobą. Po szpitalu zawsze idziemy na obiad do Łódzkiej Galerii, na kawę, przytulamy się, omawiamy różne sprawy i patrzymy sobie w oczy. Bardzo jest to nam potrzebne. Zwłaszcza w ostatnich miesiącach.
Wracając, sprawdzałam czy Córka jedzie po szkole do domu (w domu czekała moja Mama z Chłopcami). Mogliśmy oczywiście zostawić ją w domu z babcią i braćmi, ale stwierdziliśmy, że szkoda by zarwała dzień szkoły, zwłaszcza, że ostatnio wykazywała sporą chęć do nauki, rzeczywiście uczęszczała do szkoły systematycznie, do tego od tygodnia była już na lekach od psychiatry. Uważaliśmy, że nie ma ryzyka. Może wracać sama. Tymczasem, oddaliła się w drugą stronę miasta, a o 17.20 zupełnie zniknęła z mojego monitoringu. Znalazła się we... środę. Dwie doby spędziła poza domem, w towarzystwie nowego kolegi, którego poznała oczywiście przez internet. Mimo, że w domu nie ma dostępu do mediów, bo nawet telefon (który zresztą dostała zaledwie przed tygodniem) zawsze zabieramy jej po szkole i oddajemy rano, to radzi sobie, korzystając z komputera w szkolnej bibliotece. Chłopak jest jeszcze niepełnoletni, ale okazało się, że ulokował K. na strychu domu, w którym mieszka i tylko donosił jej "paszę". Gdy następnej nocy ok. drugiej (!) przemykali do domu, wpadli na matkę chłopaka. Ponieważ była druga w nocy, nie pozwoliła mojej córce wyjść z domu i rano zawiadomiła policję. Odebrałam K. z Ursusa. Od razu zawiozłam do szkoły. Po południu wróciła z nami do domu.
Tym razem moja reakcja była zupełnie inna niż po poprzedniej ucieczce. Nie ma sensu bowiem wrzeszczeć, wyrażać pretensji czy oczekiwać racjonalnego wytłumaczenia działania K.. Ona działa w manii w takich chwilach i żadne racjonalne wytłumaczenie (typu: było mi źle, kocham go itp.) nie występuje. Rozmawialiśmy z matką chłopaka przez telefon, okazało się, że ma on kuratora (narkotyki), chodzi (a w zasadzie nie chodzi) do zawodowej szkoły kucharskiej, stwarza problemy wychowawcze. Zaplanowaliśmy nawet spotkanie w sobotę. Pewnie będziemy musieli je odwołać, podobnie jak spotkanie K. z jej terapeutką w sobotę, bo nasz samochód ledwo zipie. W poniedziałek wstawiamy go do warsztatu i robimy remont silnika. Mam nadzieję, że od środy będziemy normalnie funkcjonować mając sprawny samochód.

We wtorek mam odebrać od psychiatry K.skierowanie do szpitala. Niestety w tej sytuacji to jedyne rozsądne wyjście. Tylko w warunkach szpitalnych będzie można dobrze i bezpiecznie dobrać Jej leki. Bez takiej pomocy w ogóle nie wyobrażam sobie normalnego funkcjonowania!



4 komentarze:

  1. Nie wierzę w żadną chorobę K. Parę lat temu byłam świadkiem sceny mrożącej krew z żyłach i nie kto inny jak ty wykazywałaś objawy choroby osobowości dwubiegunowej. Cedząc przez zaciśnięte zęby wygadywałaś do K. tak okropne rzeczy, że do dzisiaj włos mi jeży na głowie jak sobie przypomnę tą sytuację. Ja się ciebie bałam a co dopiero to biedne dziecko, które trzęsącym ze strachu głosem prosiło " Mamusiu proszę przestań, to boli, przepraszam mamusiu " Może zacytuję co cedziłaś do K. "Co dzisiaj kradniesz ? i co jeszcze zrobisz, a może kogoś podpalisz, a może kogoś pobijesz a może kogoś zabijesz. Zgnijesz w więzieniu podła dziewczyno, nie ma już miejsca w moim sercu dla Ciebie złodziejko ". Twoje dziecko miało wtedy 7 lat, aż się boję pomyśleć co było dalej. Do dzisiaj żałuję, że gdzieś tego nie zgłosiłam i nie doprowadziłam do tego, żeby odebrali Ci K. Jak możesz w ogóle używać słów złe dziecko kiedy ty sama jesteś potworem ! Pamiętasz jak opowiadałaś mi jak poszłaś do pokoju K i zapytałaś się jaka jest jej ulubiona zabawka ? Naiwne, niewinne dziecko pokazało Ci lalkę, którą na Jej oczach pocięłaś, tylko dlatego, że śmiała wziąć do ręki jakiś twój kosmetyk. A jak się chwaliłaś, że zamykacie chłopców w pokoju na klucz, żeby w niedzielę dłużej pospać, i jak te biedaki pod drzwiami płakali i wołali mamę. Nie wiem jak możesz mieć czelność upubliczniać się w necie. Serce mi się kraja jak sobie pomyślę co przeżywa i przeżywała K. będąc twoim dzieckiem. I teraz jeszcze chcesz Ją zamknąć w psychiatryku, masakra ! To ty powinnaś tam siedzieć odizolowana od świata.

    OdpowiedzUsuń
  2. Elementarna uczciwość dyktuje mi pozostawić komentarz osoby, która kiedyś była świadkiem - kolejnej już kradzieży K. - kiedy na pewno w uniesieniu mówiłam okropne rzeczy. Nie pamiętam dokładnie już słów, które wtedy powiedziałam. Była to już n-ta sytuacja gdy K. kłamała, kradła i do której nie docierały żadne matczyne prośby. My z Z. odchodziliśmy od zmysłów, nie rozumiejąc dlaczego tak postępuje nasza kochana córeczka, otoczona miłością i otrzymująca wszystko co mogliśmy Jej dać. Rzeczą, którą K. wskazała wówczas, nie była lalka, tylko torebka na ramię. Taką metodę podpowiedział mi jeden z psychologów, aby wstrząsnąć dzieckiem i pokazać na czym polega zagarnięcie czy zniszczenie czyjejś własności. Niestety ani ten, ani kolejni psychologowie nie rozpoznali wówczas rozpędzającej się choroby, ani nie sugerowali głębszych badań. Dla psychiatry, pod którego opieką jest obecnie K. sprawa jest ewidentna. K. od zerówki kradnie, kłamie, tworzy nieistniejące byty, opowiada niestworzone rzeczy. Jeśli zaś chodzi o chłopców - przykro mi, że tak absurdalne zarzuty może formułować ktoś, kto widział nas zapewne zaledwie raz, czy dwa razy. Nigdy nie zamykaliśmy chłopców w ich pokoju na klucz!
    Ostatnie osiem lat to pasmo dramatycznych sytuacji przeplatanych lepszymi chwilami, cudownymi, wypełnionymi nadzieją czasami pomiędzy jednym a drugim incydentem.
    Adopcja jest doświadczeniem, które może zrozumieć tylko osoba, która tego doświadcza, jako dziecko bądź jako rodzic. Będąc matką adopcyjną i biologiczną wiem, jak inne są relacje budowane na sercu a jakie na sercu i biologii. Nie spotkałam dotąd nigdzie w literaturze ani w sieci adopcyjnego rodzica, który zdobyłby się na szczere wyznanie jakie dylematy stawia przed nim życie. Trudność polega na społecznym wyidealizowaniu osoby, która zdobywa się na adopcję z jednej strony, a z drugiej nad odpowiedzialnością, jaką się podjęło, która zmusza do pokornego przyjmowania konsekwencji swojego kroku.
    Choroba K. jest chorobą dziedziczną. Wywiad środowiskowy pokazuje, że jej biologiczna matka cierpi na analogiczne schorzenie. To, że K. jest chora nie jest niczyją winą. Naszym obowiązkiem zaś jest pomóc naszej Córce wejść w życie w równowadze, z pomysłem na dorosłe życie z wiarą, że zawsze może liczyć na swoich bliskich.
    Zazdroszczę ludziom, którzy są opanowani, zrównoważeni i którym życie nie funduje zbyt wielu trzęsień ziemi. U nas jest inaczej. Jak zawsze i w tych najtrudniejszych momentach powtarzam sobie: "nic nie dzieje się bez przyczyny". To też ma nas czegoś nauczyć.
    Każdego wypowiedzianego w złości słowa zawsze żałuję. Słowa najczęściej ranią najmocniej. To straszny oręż. Każdego dnia uczę się mądrzej reagować, panować nad emocjami, myśleć kategoriami osoby, z którą rozmawiam. Na tym polega rozwój i mądrość, która nabywa się w ciągu życia. Nie wymażę gumką myszką błędów jakie w życiu popełniłam, nie oznacza to jednak, że nie mam prawa istnieć (w realu czy w sieci) a tym bardziej dzielić się swoim doświadczeniem. Dziękuję za ten komentarz, szkoda tylko, że jest nieścisły a tym samym krzywdzący w pewnych momentach.

    OdpowiedzUsuń
  3. Odnoszę wrażenie, że bawisz się słowem pisanym i czytając to co sama napisałaś, napawasz się chorą rozkoszą. Jak każdy psychopata masz dwa oblicza - to łagodne i to drugie, oblicze potwora, które zapewne nieliczni mogli tylko ujrzeć. Miedzy wierszami tego co piszesz, można z łatwością wyczytać zakłamanie i fałsz. Tylko pozornie nielicznych udaje Ci się oszukać i omamić. Generalizując, niezła jesteś w te klocki. Ciekawe przed czym uciekasz. Może należałoby Ci tak na prawdę współczuć? A tak na marginesie ciekawe po jakich znakomitych i wybitnych szkołach był ten Twój 'bój się boga' doradca - amator - psycholog. Na pewno nie był to znawca dzieci. Jesteś ciekawym obiektem do rozważania i zarazem tematem na pracę doktorancką za zakresu psychiatrii klinicznej. Z niecierpliwością oczekuję Twojego "z - równoważonego" komentarza z gatunku "przepraszam za tego Anonima, ale on nic nie rozumie. Tacy luedzie jak on, nie skrzywdzenie przez los i własne dziecko, nie są w stanie zrozumieć nas pokaleczonych i doswiadczonych przez los. Bardzo Ci wpółczuję i wierzę, że kiedys los ześle Ci natchnienie i bedziesz miał okazję wniknąc w głębię mojej głębi, lęku i drogi przez mękę...bla bla bla bla". Myslałaś może o przejściu na drugą stronę i byciu kaznodzieją? Jakiś odłam jakiejś religii na pewno Cię przygarnie. Uderzając w deseń języka, którym się posługujesz, dobra duszo, myślami jestem z Tobą i każdego dnia dziękuję Bogu lub innemu Jestestwu za swoją matkę.

    OdpowiedzUsuń

Komentarz